چرا پوشش بانوان در جامعه ما تا این حد متفاوت است؟ برخی، پوشش میانه (دستور شرعی وجه و کفین) را برگزیده‌اند، عده‌ای فراتر از حد عرف شرعی، بر چهره خود «پوشیه» می‌افکنند و دسته‌ای دیگر، بی‌محابا آغوش می‌گشایند به روی هر گونه مد و فشن که از دیار غرب به سوی این مُلک، سرازیر می‌شود. گفتمان حجاب در کشور ما چه چیز کم دارد که به سامان نمی‌رسد؟

نویسنده: شکوری

دستور حجاب در همه ادیان آسمانی بوده است. در برخی حتی سخت‌گیرانه‌تر از اسلام. در ایران پیش از اسلام، زنان از بیشترین حد پوشش، برخوردار بودند. در شاهنامه فردوسی، اغلب به جای دختران و زنان، واژه «پوشیده‌رویان» به کار رفته است.

همان پاک‌پوشیده‌رویان تو

که بودند ارزنده بر جان تو

در برخی ملت‌های غیرعرب، فراتر از پوشش چهره زن، سخن از پنهان کردن زن بود. در عربستانِ آن روز، «روبنده» آویختن مرسوم نبود. اسلام نیز به تعبیر استاد مطهری، پوشش وجه و کفین را واجب نکرد، اما تحریم هم نکرد.(مجموعه آثار، ج19، ص526) با این حال، همه مذاهب اهل سنت به جز مالکی، پوشانیدن چهره را واجب می‌دانند. اما فقیهان شیعی اغلب، حد شرعی حجاب را پوشش تمام بدن به جز چهره و دست‌ها تا مچ دانسته‌اند ولی بسته به اینکه پوشش بیشتر، مصداق لباس شهرت است یا نه، حکم به جواز یا حرمت آن داده‌اند. هم اکنون در برخی مناطق ایران مانند استان هرمزگان و شهر مقدس قم، «پوشیه»پوشی، بیش و کم، رایج است، اما نمی‌توان و نباید آن را به عنوان یک الگوی فراگیر، تبلیغ کرد.